เรื่องเล่า จากเบื้องหลังกำแพง

เราเคยได้ยินกันมั้ย ข่าวที่เด็กคนนึงถูกเลี้ยงในห้องสี่เหลี่ยมหลายสิบปี จนไม่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ไม่รู้จักวิธีการสื่อสารแบบมนุษย์ปกติ

มันก็เหมือนกันกับคนที่ปิดตัวเอง ปิดใจ อยู่หลังกำแพงหนาที่ตัวเองสร้างขึ้น เมื่อครั้งที่ต้องออกมาเจอโลกภายนอก หรือเริ่มต้นทำความรู้จักกับใครสักคน เขาก็จะไม่รู้จักวิธีสื่อสาร ไม่รู้วิธีที่จะแสดงความรู้สึก แบบนี้ใช่ หรือ ไม่ใช่ในสิ่งที่ควรจะเป็น ...?   จนบางครั้งมันอาจจะใช้เวลานานเกินไป ในการพยายามทลายกำแพงตัวเอง จนอีกคนที่อยู่อีกด้านหมดความอดทนรอ และเดินจากไป สุดท้ายกำแพงก็ถูกสร้างขึ้นอีกครั้ง และ หนากว่าเดิม...

มันไม่ได้ง่ายเลยในการเปิดรับใครสักคน หลากหลายความรู้สึก ความกลัว ความสับสน คิดแล้วคิดอีก ในการทลายอิฐแต่ละก้อน หลายครั้งที่พังแล้วก่อใหม่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครที่จะอยากอยู่หลังกำแพงนั้นคนเดียวตลอดไปหรอก ในใจก็ยังรอคนที่จะช่วยให้สามารถทลายกำแพงหนานั้นได้สำเร็จอยู่ดี...

เพียงแค่เราให้เวลา ให้ช่องว่าง ให้พื้นที่ในการคิดทบทวน ไม่นานหรอกกำแพงนั้นจะค่อยๆพังทลาย โดยที่เราไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อยเลย...